سرواپیدمیولوژی سرخک، سرخجه و پاروویروس۱۹b در بیماران دارای بثورات پوستی در استان خوزستان، سال ۱۳۸۱ -۱۳۸۰

مقدمه: ویروس های سرخک، سرخجه و پاروویروس 19b از عوامـل عفونی تولیدکننده بثورات پوستی هستند. به علت شباهت بثورات در هر سه ویروس ذکر شده، تشخیص بالینی سرخک، سرخجه، پاروویروس 19b و غیره از همدیگر دشوار می باشد.روش کـار: روش انتخابی برای تشخیص عفونت فعال هر سه ویروس، تشخیصigm اختصاصی بر علیـه آنها به روش الایزاست. در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 424 نمونه سرمی ارسالی از افراد مشکوک به سرخک از شهرهای مختلف استان خوزستان مورد بررسی قرارگرفتند.یافته ها: از بین 424 نمونه، تعـداد 240 نفر (6/56%) سرخک مثبت، تعداد 14 نفر (3/3%) سرخجه مثبـت و تعداد 8 نفر (8/1%) پاروویروس 19b مثبـت بودند. از طرفی در میان بیماران سرخک مثبـت،تعـداد 104 نفر (5/24%)واکسن زده بودنـد. از این تعداد 55 نفر (9/12%) دو بار واکسن و 49 نفـر (5/11%) یکـبـار واکسـن دریافت کرده بودند.نتیجه گیری: با توجـه به فراوانی نسبـتاً بالای سرخک، در بیـن این بیماران به نظر می رسد برنـامه واکسینـاسیـون سرخک در استان خوزستان چنـدان موفقیـت آمیز نبوده است. از طرفی با توجه به این که اکثر مبتلایان به بیماری سرخک را افراد جوان تشکیل می دادند؛ پیشنـهاد می شـود که در فاصـله زمانـی دو دوز واکسـن سرخـک تجدیدنظرشـود و دوز اول درسنین 12-9 ماهگی و دوز دوم در سنین قبل از مدرسه (6 –4 سالگی) تزریق شود.